Sport zajmuje pewne miejsce w życiu każdego człowieka: ktoś całkowicie wiąże z nim swoje życie, wybierając drogę sportowca, ktoś chce uprawiać sport dla zachowania zdrowia i dobrego ciała, a niektórzy nie mają w ogóle nic wspólnego z aktywnością fizyczną, pisze ipoznan.net.
Władze Poznania starają się przyciągnąć ludzi do aktywności fizycznej, umieszczając boiska sportowe, stadiony, sprzęt do ćwiczeń na świeżym powietrzu, długie ścieżki do biegania – i to wszystko za darmo. I oczywiście współczesny świat nie potrzebuje siłowni – jest ich całkiem sporo, przynajmniej w dużych miastach.
Kiedy poznaniacy zainteresowali się sportem? Dla kogo w Poznaniu sport stał się głównym zajęciem życiowym?
Pojawienie się sportu w Poznaniu
Pierwsze wzmianki o sporcie w Poznaniu pochodzą z 1839 roku. W tym czasie powstał w mieście pierwszy klub jeździecki. Miał on charakter nieoficjalny i obejmował jedynie elitę miejską.
Miłośnicy jazdy konnej organizowali wyścigi konne: w Poznaniu działalność ta szybko się przyjęła i już w 1942 roku powstał oficjalny Jockey Club. Założycielem pierwszego w Polsce klubu sportowego został Bronisław Dąbrowski.
Kolejnym sportowym hobby poznaniaków były występy cyrkowców i grup atletycznych: prezentowali walki, a widzowie mogli obstawiać wyniki.
W 1871 roku Poznań dowiedział się o istnieniu rowerów. Szybko zaczęły zyskiwać na popularności, co zaowocowało masowym pojawieniem się różnych klubów i stowarzyszeń kolarskich. Wśród nich wyraźnie wyróżniał się Pierwszy Damski Klub Rowerowy w Poznaniu.
Na początku XX wieku popularna stała się piłka nożna: stosunkowo tania dyscyplina sportu, do gry potrzebna była tylko piłka i wymagana liczba osób w drużynie. Po kolei zaczęły pojawiać się w Poznaniu kluby sportowe: „Victoria”, „Posnania”, „Union”, „Warta”, „Normandia”, „Sparta” i inne.
Turystyka wycieczkowa i wysokogórska stała się dla poznaniaków wielkim odkryciem. Wielu polskich malarzy i poetów czerpało inspirację z górskich ścieżek. Poznań stał się miastem, do którego można było wybrać się na wycieczkę i zwiedzić góry: zapewniało to pierwsze Towarzystwo Turystyczne „Beskid”.
Перші згадки про спорт у Познані датуються 1839 роком. Саме в цей час у місті створили перший кінний клуб. Він був неофіційним, а входила до нього, лише міська еліта.
O poznańskich sportowcach
Zapewne są osoby, którym wydaje się, że kariera sportowca jest bardzo łatwa. „Co jest takiego trudnego w samym uczęszczaniu na treningi i skupianiu się na jednym kierunku?”, – powiesz.
Jednak kariera w świecie sportu to żmudna, ciężka praca, która wymaga wytrwałości i walki z lenistwem. To świat rywalizacji i przetrwania, gdzie najczęściej każdy jest sam za siebie i sukces zależy tylko od samego człowieka. Jest wiele osób, którzy chcą zostać światowymi sportowcami, ale z jakiegoś powodu tylko nieliczni osiągają to, czego chcą.
Poznań nie słynie ze światowej sławy sportowców, którzy szokowali swoimi osiągnięciami, ale to miasto ma również utalentowanych ludzi, którzy potrafią rywalizować w sporcie.
W mieście popularne są następujące dyscypliny sportowe: piłka nożna, siatkówka, koszykówka, hokej, gimnastyka artystyczna, pływanie synchroniczne i lacrosse.
Spróbujmy lepiej poznać niektórych dobrze znanych sportowców z Poznania.
Irina Archangielska
Siatkarka Irina Archangielska, choć pochodzi z Rosji, ma polskie obywatelstwo. Urodziła się w 1965 roku w Taszkencie.
Po raz pierwszy zaczęła grać w siatkówkę w Automobiliście Taszkent, po czym zaczęła występować w Polsce. Kobieta gra w reprezentacji Polski w siatkówkę, pełniąc jednocześnie funkcję kapitana. Przez wiele lat grała w Poznaniu. Uczestnicząc w drużynie wielokrotnie zajmowała pierwsze i nagradzane miejsca w różnych mistrzostwach, a w 2011 roku została grającą trenerką.
Irina była zawodniczką polskiego klubu siatkówki kobiet „Pila” w 2013 roku, po tym jak klub rozwiązał kontrakt z jedną ze swoich członkiń. Archangielska zakochała się w Poznaniu i powiedziała, że jej idealnym życiem byłoby pozostanie w Poznaniu po zakończeniu kariery sportowej i wykładać na Uniwersytecie Poznańskim. Kobieta związała swoje życie z rosyjskim koszykarzem Nikołajem Tanasejczukiem i ma córkę.
Wojciech Lipoński
Polski lekkoatleta, olimpijczyk i anglista. Urodzony w 1942 roku w Sosnowcu. Z lekkoatletyką związany był od najmłodszych lat.
Startował w polskich sztafetach, ustanawiając nowe rekordy Polski, zajął drugie miejsce w Pucharze Europy (1965) i Igrzyskach Olimpijskich w Tokio (1964), był dobrym biegaczem iw 1966 ustanowił nowy rekord: 46,9 sekund na 400 m.
Swój doktorat poświęcił związkom sportu i literatury, po czym został uznany za eksperta olimpijskiego.
Po latach Wojciech przeniósł się do Poznania i rozpoczął pracę pedagogiczną na uniwersytecie. Został profesorem Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a następnie Akademii Wychowania Fizycznego. Oprócz tego udało mu się uczyć na innych uczelniach, prowadząc wykłady, a także pracował jako redaktor naczelny w polskich magazynach sportowych.
Poznań dobrze zna Lipońskiego, bo był wszędzie: redaktor pisma, profesor uczelni, członek Poznańskiego Towarzystwa Naukowego, autor poznańskich pism, zdobywca nagród i wyróżnień.
Szymon Ziółkowski
Szymon urodził się w 1976 roku w Poznaniu i za swoje życie zdążył zasłużyć sobie status polskiego lekkoatlety, trenera, mistrza olimpijskiego, młociarza i mistrza świata.
Wychował się w sportowej rodzinie, dlatego postanowił związać swoje życie ze sportem. Brał udział w wielu igrzyskach olimpijskich w różnych krajach, stając się jednym z najlepszych młociarzy (sportowiec, który rzuca specjalną kulą – młotem).
W 2001 roku wziął udział w plebiscycie Europejskiego Stowarzyszenia Narodowej Federacji Lekkiej Atletyki na najlepszego lekkoatletę Europy i zajął ósme miejsce.
Stał się posiadaczem wielu orderów, tytułów, odznaczeń, wyróżnień i odznaczeń: m.in. Krzyża Kawalerskiego w 2000 roku, Krzyża Oficerskiego w 2009 roku, zdobył tytuł najlepszego polskiego młociarza lat 1919-2019 (całego stulecia).
W 2016 roku zakończył karierę sportową, ale w 2020 zaczął trenować młociarzy.
Adriana Szóstak
Poznańska lekkoatletka urodzona w 1996 roku, specjalizująca się w trójskoku.
Od 2019 roku jest mistrzynią Polski w trójskoku, a od 2021 roku w trójskoku i skoku w dal.
Była zdobywczynią złotych i srebrnych nagród w Polsce i uważana jest za najlepszą skoczkę w swoim kraju.
Poznańskie siatkarki
Dominika Golec to polska siatkarka, która była członkinią Poznańskiego Klubu Siatkówki. Reprezentowała swój kraj jako gracz na pozycji środkowej na początku 2000 roku. Została zdobywczynią trzech medali Uniwersjady: złoty w Bangkoku, srebrny w Izmirze i brązowy w Belgradzie. W 2013 roku, po kilku rozegranych meczach, ogłosiła koniec kariery siatkarskiej.
Alicja Malinowska to siatkarka grająca na pozycji atakującej. Ukończyła Szkołę Mistrzostwa Sportowego i dostała się do reprezentacji Polski. W 1999 roku zdobyła złoty medal na Europejskiej Olimpiadzie Młodzieży, a w 2000 roku dołączyła do reprezentacji Polski w siatkówce kobiet w Poznaniu (drużyna ta jest częścią poznańskiego klubu „AZS AWF Poznań”).
W 2004 roku zdobyła tytuł Akademickiej Mistrzyni Europy. Od 2008 do 2010 roku (włącznie) przebywała na urlopie macierzyńskim, po którym wróciła do drużyny siatkarskiej.
Olga Owczynnikowa to białoruska siatkarka z polskim obywatelstwem, która była reprezentantką zarówno Polski, jak i Białorusi. Urodziła się w polskim mieście Grodno w 1971 roku. W 2002 roku dołączyła do drużyny „AZS AWF Poznań” (podobnie jak Alicja Malinowska) i grała tam tylko rok. W 2008 roku ponownie wróciła do poznańskiej drużyny, ale podobnie jak wcześniej została tylko na rok. Wraz ze swoją drużyną zdobywała nagrody na mistrzostwach Polski. Jej córka Irina poszła w ślady mamy i została siatkarką.
